Przez sen

Wracając, wyszedł, zostawił klucze
Nie miał mi za złe tego spojrzenia
Wie, że przecież wciąż się uczę
Zabijać dowody jego istnienia

Stoję na moście żalu i strachu
W połowie drogi wyciągam ręce
I tylko ślady kurzu i piachu
Na przekór budzą do życia serce

Na siłę każą mu bić
Walczyć ze sobą jak z całym światem
Jak można tylko dla siebie żyć
Ze swoim cieniem, jedynym bratem

Tańczę bez końca ze śmiercią w duecie
Samotna w tłumie nieznanych par
Jestem jedyna na tym parkiecie
Którą zabija miłości czar.

autor

Głos z szafy

Dodano: 2004-07-22 17:54:54

Ten wiersz przeczytano 407 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie