Przyjaciółko A.

Na ziemi mnie znalazłaś powaloną,
Okradzioną z sił i silną zarazem.
A ja, bojąc się, że spadnę
Pochwyciłam twoją dłoń.
Nie wiedziałam,
Że prowadzisz mnie na krawędź

Jak zaklęta podążałam dalej z tobą,
Przekonana, że to anioł mnie prowadzi.
Ignorując krzyki wokół,
Stąpałyśmy po cichu
Oszalałam.
Tak się bałam ciebie stracić...

Z każdym krokiem wygrywałam nowy dzień.
Położyłaś cały świat u moich stóp.
Nauczyłam się jak przeżyć,
będąc martwą.
Nauczyłam się uśmiechać
Kopiąc grób...

Niewidoma
Stałam się niewidoma...
I brudna,
Cała brudna od środka.
Przyśpieszyłaś nagle kroku,
Pociągnęłaś mnie za sobą.
Na powiekach
Malowałaś coś po zmroku.

Powiedz...
Wyznaj mi moja miłości!
Kim jest
Ta dziewczyna z odbicia?
Często widzę, że jest pełna
Innym razem brak w niej życia-
Delikatną dłonią zlicza swoje kości

Wodzi smutnymi palcami po szyi,
Trzyma smutne dłonie gdzieś między żebrami.
Lecz nie boję się, bo wiem
że już po chwili
Stanie znów z potężnym ciałem,
Tuż przed nami.

Przyjaciółko,
Bezświat jest nam przychylniejszy
Konieć świata, koniec słów
I koniec wspomnień.
Koniec wspomnień, koniec spojrzeń
Tego, co stało się wrogiem.
Prowadź dalej.
Wytłumaczę nas przed Bogiem...

autor

Łucja

Dodano: 2011-02-03 19:53:47

Ten wiersz przeczytano 670 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie