Pusta galeria

Pusta galeria i ja w niej stoję,
twardo stoję lecz od niechcenia,
rozglądam się i rany solą goję
w cierpieniu (o tobie) myślenia.

Lubieżnie wygina mi się w głowie
myśl o powstaniu naszego istnienia,
marszczy mi czoło jak nić na osnowie
ciebie już nie będzie, ciebie ciągle nie ma.

Obrazy leżą na ścianach galerii,
przyciąga mnie ich odmienna grawitacja,
leżą jak pole - od dawna odłogiem,
czekają długi czas aż przyjdzie ich kolej.

Mogłabym spoczywać tam razem z nimi,
lecz wole patrzeć na cud ich przedstawień,
witać je i podziwiać ich smutek co dzień,
dostrzegać sens – czego nie każdy jest godzien.

Chciałabym patrzeć na nie przez ciebie,
nie chce jednak byś sobie schlebiał,
chcę byś mógł wypełnić tę przestrzeń
i żebyś to wszystko ty ze mną widział...

I choć nie chcę ciebie wcale od dawna,
to płynie czas i znosi z prądem mą wiarę
i wolę mieć ciebie blisko – to prawda,
niż nie mieć nic, niż nie mieć nic wcale.

*wszelkie powtórzenia występują świadomie :)

autor

Wziątkówna

Napisany: 2014-08-30 Dodano: 2015-08-30 11:58:35

Ten wiersz przeczytano 828 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie