Puste krzesło

Wow. "Rodziny" się nie wybiera, pustkę - tak.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wiersz zatrzymał mnie na dłużej. Ciekawe
spostrzeżenia.
Pozdrawiam

Ciekawy i refleksyjny. Nie est łatwo dostosować sie
no nowych wyzwań. :-)

Niedźwiedź to wyrośnięta myszka- masz wyobraźnię!

dzięki, wszystkie wasze skojarzenia ciekawe, dają mi
do myślenia, Pozdrawiam

Nie każdemu ładnie w koronie ;)
Pozdrawiam :)

akomodacja - dostosowanie bierne, asymilacja - czynne

No cóż, chyba trzeba doskonalić poznawanie, chyba że
ktoś jest absolutnym wrogiem nowych doświadczeń ;-) A
w pustych mieszkaniach - paradoksalnie - czasem nie ma
miejsca. Ze względu na duchy właśnie :-) No i czy woda
życia czasem nie bywa wodą śmierci?... Jak zawsze,
dużo ciekawych refleksji u Ciebie, które nasuwają
kolejne refleksje i pytania. A ostatni wers faktycznie
- daje kopa ;-)

Świetny wiersz.

Pozdrawiam.

Bardzo ciekawie, msz do pewnych abdykacji trudno
przywyknąć, ale trzeba, niestety, choć puste miejsce
kojarzy się i z tym dla wędrowca, przy wigilijnym
stole, a tak poza tym natura nie lubi pustki i zawsze
czymś ją zapełni, dlatego pusta dziupla pustą nie
będzie, tak jak np. krab może wpełznąć do pustej
muszli skorupiaka, która posłuży mu za schronienie.
Rozpadająca się materia będzie pożywieniem dla owadów
czy innych stworzeń, nic się w przyrodzie nie
zmarnuje, zatem pojęcie pustki jest względne, bo to
nieustanny obieg, który zatacza koło życia i śmierci,
a nasz duch niematerialny też w nim mieszka.
Pozdrawiam, z dużym podobaniem dla wiersza, z wieloma
odniesieniami natury przyrodniczo filozoficznej.
Msz nigdy całkiem nie umieramy i tego się trzymajmy,
Andrzeju :)

Wiersz świetny i intrygujący. Zatrzymał - szczególnie
ta akomodacja postrzegania w zależności od odległości,
wtedy obrazy mogą być różnej wielkości. Puste krzesła
zawsze kojarzą mi się brakiem kogoś, no i ostatni
wers. Tak ciekawe określenie na geny - to duchy
materii, która była przed nami. Zajmuję sie amatorsko
genealogią, więc bardzo mi się podoba to porównianie.
Pozdrawiam :)

Czy da się oswoić akomodację.
Puste miejsce zostanie na zawsze,
trzeba się z tym oswoić.
Ciekawe to stwierdzenie ostatnie krzykiem.
Może i tak jest.