Pustka

Z oceanu głębi do samotnej duszy…
Mrok przemierzającej w czasów zadyszaniu,
Milcząc słów zamkniętych okiem snu widzianych z
Duszy topniejących dniem zapominanych.

Ciszą i wołaniem samotność wyryła pustkę w mojej duszy,
Wzlatujące lampy oświetlają słowa,
Widzę bezkres losu w samotności świata…
Człowiek wrotom marzeń zbłądził myśl o sobie.

Radość zapomnienia w morzu Lewiatana,
Kipiejące fale, zaburzone życie...
Przemierzone myślą w słowach zapomnienia,
Zagubiona cisza wyrwie z pustki lęki.
Czas rozbudza za dnia męki zapomnienia.

autor

Laiik

Napisany: 2006-02-16 Dodano: 2006-02-17 13:10:17

Ten wiersz przeczytano 507 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie