Pustka
Szepczemy, gdzieś w głębinach chmur…
Wzywamy siebie na głos z odległych odmętów
czasu…
… byłaś tu..
Jesteś…
Nie
ma
― ciebie…
A wtedy…
Opuszczone miejsca,
zarośnięte podwórza…
… skrzypienie poruszanej wiatrem huśtawki…
Łodygi i liście,
zwiędnięte
źdźbła traw…
W pustym
pokoju
― smuga światła…
… w lustrze niewyraźne odbicie
czyjejś twarzy…
Czyjej?
Kurz
i pył…
… żałość i smutek… ból…
Szumiąca w uszach cisza…
Piskliwy szmer promieniowania kosmosu…
Obrazy
i szepty…
Popękana
emulsja
― wyblakłych ust…
Okryty pajęczyną uśmiech…
Tajemnica istnienia, tajemnica czasu…
… za tobą ― nieostre tło… ― zamglona
nicość…
(Włodzimierz Zastawniak, 2021-11-08)
https://www.youtube.com/watch?v=wR4pOKc3E_M
autor
Arsis
Dodano: 2021-11-08 21:56:56
Ten wiersz przeczytano 651 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Ujęła mnie ta pusta huśtawka, bardzo dobry wiersz o
samotnosci po odejściu kogoś bliskiego.
przenikliwa pustka.
poezja pierwsza klasa
Poetycko przkazana tęsknota.
Pozdrawiam Arsis z podobaniem :)
Tęsknota za kimś , za czymś (dotykiem, słowem,
obecnością)...
a potem...tylko nicość odbita w lustrze.
Ciekawie, nawet bardzo.
Pozdrawiam.
Przenikliwa pustka, aż boli. Dobry przekaz. Spokojnej
nocy :)
Ujmujesz, swoją Poezją.
Pozdrawiam Arsis.:)