Rdza i złoto

Bdb wiersz, a poza tym za Szadunką...
Pozdrawiam wieczornie, Poetkę.

Przemijania i rzeczy oczywistych zakłamać się nie da,
choć próbujemy je zatuszować, okłamując sami siebie.
Jesień sprzyja melancholii ale nie musi być smutna,
wystarczy dojrzeć jej urok mieniący się rdzawo złotymi
barwami.
Serdecznie pozdrawiam z podobaniem refleksji :)

Jastrzu, może tak, ale czy nie piękniej byłoby pięknie
żyć pro patria? Wiem, niestety świat zawraca w
batalistyke :( Niedoborze...

Dziękuję bardzo za Wasze czytania i komentarze.
Skąd wierszyk? Cyknelam malownicze zdjęcie starej
zdewastowanej ceglanej kamienicy przez pryzmat
jesiennych liści. Namalowałam i spisałam to, co
powyżej na bazie odczuć. Szkoda, że nie mogę obrazka
Wam pokazać.
Serdeczne pozdrowienia.

Bywają piękne śmierci. Nie tylko liści. Także i ludzie
mogą mieć piękną śmierć. Pisał o tym już Horacy
("Dulce et decorum est pro patria mori").

Niestety,jesień to taka nostalgiczna pora roku, ale z
pewnością najbardziej ze wszystkich cieszy swoim
ubarwieniem.
Pozdrawiam Elu
Marek

Ładnie, jednak jesień nie zawsze zabija, czasem
hiberniuje dając nadzieję na rozkwit.
Pozdrawiam serdecznie.

Jesień nie zabija, bo przyroda odradza się na nowo.
Tak, tak, wiem, że to metafora. Z podobaniem
przeczytałem.

Przenaczenie zawsze nas znajdzie. Wiersz piękny,
refleksyjny
Pozdrawiam serdecznie :)

tak, osładza przemijanie.

Obrazowo o przemijaniu,
ten obrazek dopełnia jeszcze mgła, w której zawieszone
kropelki żalu...,
z ogromnym podobaniem wiersza,
pozdrawiam serdecznie:)

Na osłodę przemijaniu:):)

Ona chce oszukać i się jej udaje.
Głos mój i szacun jest twój !