Remisja ?

trzy lata temu gdybyś zapytał dokąd zmierzam
popukałbym się w miejsce, które było grzywką
i uśmiechem równie brakującym - ziewnął na przekór,
że spałem za długo, a posłanie - jak rozwinięty pergamin, szeleści do dzisiaj

by okazać się tylko kolejną z bzdur na receptach,
gromadzonych jak w Tsundoku - i ugiętych łóżek szpitalnych sprężyny
nie utrzymują wszystkich na cito, nie mówiąc o pacjencie

który turla się z bolącymi żebrami, ciągle wspominając
komiczne miny - jak w siedmiu chłopa próbowali
spętać diable o skórze białej jak UHT ze śladową zawartością tłuszczu
i potem kłamią w żywe oczy, że przymus konieczny,
a dwie doby - zadają klamrom niemą prośbę "poluzować ?"

nie trzeba, mówią - brać wszystko pod jedno skrzydło
szpitalne - to tylko SOR - wszystkich niedopałków normalności, każdego cichego NIE
bo łatwiej zrobić obchód, wrzucić drażetki do kubła i łykaj jak śmieci
z poprzedniej generacji, recyklingowych neuronietek - kukułczych jaj
strzaskanych na miazgę, łącznie z kroplówką - pod napięciem, gdzie

powtarza się kryzys - jakby w najmniejszym z pokoi znów
zebrano wszystkich, krótki apel, mdły zapach świeżej szprycy wykręca pośladki w rytm igły

relanium

autor

K4K_AFK

Napisany: 2017-06-18 Dodano: 2017-06-18 21:36:09

Ten wiersz przeczytano 916 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Zdrowie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie