Rentgenowskie fotografie...

Oddział kardiologiczny ma tym razem jasno-pastelowe ściany.
Leżę bezwładnie przy uchylonym oknie
i spoglądam na chwiejące się lekko gałęzie drzew.
Ostatnie krople majowego deszczu skapują z liści,
lśniąc tak bardzo w słonecznych prześwitach.
Niebo błękitnieje, nawet wówczas,
kiedy ściskam je mocno powiekami.
Pulsuje wtedy we mnie – bolesna pamięć twoich pocałunków,
szeptów,
nieskładnej mowy spomiędzy sennych widm. Zawsze opowiadałaś mi je potem o poranku
z uśmiechem,
trzymając mnie za rękę, abym poszedł za tobą
w ślad.

Być może – już niedługo – pobiegniemy przed siebie boso
po rozgrzanej letnim oddechem
trawie,
po wilgotnych łąkach.
Po gęstym od tajemnic i paproci
lesie.
Lecz teraz moje usta są spękane i suche od płomieni nerwów, co toczą
nieustanny ból.
Kurczy się w mękach sercowy mięsień
już prawie bez sił.

Otwierają się nagle drzwi. Stojący w nich lekarz ma smutną twarz.
Korytarzowy zgiełk przetacza się po pokoju.
Od przeciągu firanki falują w oknie.
[Jak pan się czuje?] – słyszę tuż przy uchu jego cichy głos.
Nie odpowiadam. Ogarnia mnie sen.
[Pana serce umiera, jak kwiat pozbawiony korzeni] – dodaje, kładąc na stoliku
kilka rentgenowskich zdjęć.
Wychodzi.
Zamyka za sobą drzwi.

Kto mnie, zatem – trzyma za dłoń?

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-03-08 Dodano: 2016-03-08 10:08:22

Ten wiersz przeczytano 2253 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie