Requiem dla miłości

Odszedłeś. Nagle, nie pytając nikogo.
Czy ktoś Ci na to pozwolił?
Czy spytałeś o moje zdanie?
Czy upewniłeś się, że każdego dnia wykrzeszę w sobie tyle siły
by wstać?

We mnie wielka dziura. A jednak boli.

Już wyschło źródło łez.
Przed dziećmi ukrywałam szloch.
Musiałam szukać samotności
by choć na chwilę pobyć jeszcze z Tobą,
wspomnieniami.

Już nie spleciemy swoich dłoni,
nie spojrzę Ci w oczy szukając w nich potwierdzenia,
nie złapiesz mnie wpół przechodzącej zbyt blisko,
nie poczuję na ustach Twojego pocałunku.

Nie ma już nic i nie ma już nas.
Nie ma następnego dnia. Została rozpacz.
To moja wierna przyjaciółka.

Kto pozwolił Ci odejść?
Kto podjął taką decyzję?
Muszę się z nim rozmówić.
Pamiętasz? Chcieliśmy odbyć naszą rozmowę.
Odwołałeś ją... i już nigdy jej nie odbędziemy.
Chyba, że dołączę do Ciebie. Lecz to niemożliwe,
Pochodzimy z innych światów.

Jak żyć? Jak znaleźć w sobie siłę, by podzielić się nią jeszcze z dziećmi?
Jak je utulić, by dodać im otuchy? Przecież sama jej wymagam.

Tyle pytań i żadnej odpowiedzi. Cisza.
Odszedłeś. Mój wielki, niedostępny Ty.

autor

Kalina_Skarica

Napisany: 2009-03-30 Dodano: 2009-04-20 22:54:24

Ten wiersz przeczytano 694 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Monolog Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie