Rodzinka

Rodzinka.

Dawno, dawno temu w świecie wielkich ludzi
Bajka będzie długa, więc was troszkę znudzi
Było sobie pięknie, lecz już się skończyło
Ale wam opowiem jak to dalej było

Ja dawno już słysząc o przyjeździe pana
Do naszego dworu, miało to być z rana
Zabrałem się ciężko do swojej roboty
By nie miał tak łatwo postawiłem płoty.

Z drutu kolczastego wnyki układałem
Ze dwadzieścia dołów wilczych wykopałem
Lecz nic nie pomogło, darmo były poty
Bo pan przemknął szybko przez te moje płoty

Zasiadł on do stołu, ot tak bez pytania
Trzeba było karmić pana tego, drania
Bez pardonu krzyknął, wina mi podajcie
Jeszcze coś do żarcia, a teraz spadajcie

Potem wlazł do wanny, zażywać kąpieli
I tak siedział u mnie chyba do niedzieli
W poniedziałek rano, tak mnie to wkurzyło
Skopałem mu d...., i już go nie było

Pewnie mnie spytacie kim był pan ten wielki
To teść mój kochany, miłośnik butelki

M.A
16-05-2009

autor

cygan

Napisany: 2009-05-16 Dodano: 2009-05-17 00:08:46

Ten wiersz przeczytano 1072 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Satyra Klimat Smutny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie