Rozbitek

Wczorajszy dzien byl jedna wielka tragedia.
Skonczyly sie moje wzloty uczuciowe.
Wiec pokrywka sloika znow sie delikatnie zassala stwarzajac vacuum w srodku.
Pustka. Gorycz rodza te pare linijek.
Tak naprawde to mam wrazenie ze zalewa mnie apatia uczuciowa.
Przelewa sie przeze mnie jak balwany na morzu przykrywajac rozbitka kurczowo trzymajacego sie jakies deski.
Jego rezygnacja I pogodzenie sie z losem zabilo panike i strach przed utrata zycia.
Fakt zblizajacego nieuniknionego konca sparalizowal jego chec walki o przetrwanie.
Czas robi swoje plynac nieublaganie (choc jego pojecie jest tylko wymyslem ludzkim),
gasi z kazda sekunda tlace sie jeszcze rasztka plomienia zycie.
Jedyny plomyk, ktory do konca nie zgasnie to plomyk nadziei, ktorej nic nie jest w stanie ugasic do samego konca.
To on tli sie choc niebo ryczy z olowianych chmur, a w huraganie rozpryskuja sie uczucia na miliardy kropelek.
Powoli i delikatnie jakby nie chcialo uszkodzic, ani wyrwac z apatycznego letargu uchodzi z niego zycie.
Pozostawiajac za soba zesztywniale z zimna serce.
Jeszcze niedawno bijace zyciem, tetniace euforia uniesien, uskrzydlone namietnoscia, ...przeorane ranami z ktorych nie raz saczyly sie krople z ciernistych roz.
Teraz przypomina chropowaty czerwony kamien u stop wulkanu na wypalonej erupcjami emocji ziemi.
Niestety jego chropowatosc i ostre kanty na poniekad zabliznionych ranach, bezwiednie rania kogos kto sprobuje don przylgnac.
Jak wielka musialaby byc milosc, ktora swoim goracem I nieskonczonoscia wygladzilaby je na nowo topiac plaszcz lodowy w ktorym zostalo zamkniete.
I tak dryfujac na falach rezygnacji plomyk nadziei rozswietla ciemnosci w poszukiwaniu zacisznej przystani w lazurowej lagunie.
Ktora tak naprawde pewnie nie istnieje...
NEMO

autor

Nemo*

Napisany: 2007-03-13 Dodano: 2007-03-13 17:31:32

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie