Róże Śmierci

Patrzysz w me oczy szukając w nich iskry życia.
Sciskasz mą ręke w obawie, że mógłbym odejść.
Wsłuchujesz się w bicie mojego serca, modląc się w duchu aby biło ono jak najdłużej.
Pytasz się mnie co się dzieje. Troska w Twym głosie sprawia że mam ochtę przytulić się mocno i wypłakać w Twych ramionach.
Lecz mój cichy głos, niczym wiatru lekki podmuch odpowiada, że wszystko w porządku mimo, że oczami duszy widzę kraniec świata.
Wszystko w porządku, to tylko chwilowe, wyrzucam ten fałsz z siebie z absolutnym spokojem w głosie.
Nie wierzysz mi, to logiczne.
Nie potrafisz zrozumieć mojego zachowania, załamujesz ręce.
Wybacz mi Najdroższa, lecz człowiek cieszący się z życia nigdy nie zrozumie istoty która nie chce już żyć.
Wiem, że staję się ciężarem. Jestem niczym posępna chmura zakrywająca Twoje słoneczne niebo.
Przynoszę tylko smutek i cień.
Nie chcę patrzeć jak również Twoje oblicze okrywa grobowy całun.

Promienie słońca palą me oczy, nienawidzę ich.
Pragnę cienia.
Pragnę mroku.
Unosząc się na falach własnej wyobraźni, rozważam sens życia.
Widzę świat pełen bólu, cierpienia, okrucieństwa i krwi.
Wyścig szczurów w którym każdy jest zarówno łowcą jak i zwierzyną.
Przypominam sobie wszystkie jadowite żądła które wbiły się w moje ciało na przestrzeni lat.
Trucizna sprawiła że moja dusza obumarła.
Okazałem się zbyt słaby, aby być łowcą.
Jestem już tylko zwierzyną.
Szaloną, chorą ofiarą tego co nie którzy zowią życiem.

Dlatego wybacz mi moje zachowanie Najdroższa ale róże śmierci pachną tak wspaniale, tak kusząco.
A zerwać je mogę tylko w Ogrodach Życia i Śmierci...

1 XI... memento mori

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2006-09-25 17:06:32

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie