Rozjarzył się świt

Świat którego nie znasz jest bliski tobie
kiedy się budzisz dziesięć razy w ciągu nocy
morfina nie jest to żarcie z lodówki

Zamykając oczy przy pustym stole
wykorzystasz potencjał i sugestię
głuchej przestrzeni w większym gronie ludzi

Iluzja wypełnia skały wymyte przez wodę
przeniknie w głąb niewyspanych i podkrążonych oczu mieszkańców
nawet wzdłuż muru kwitnącego w że braków i złodziei

Zamykając oczy przy pustym stole
wykorzystasz potencjał i sugestię
pustej przestrzeni w większym gronie ludzi

Idąc pewnym krokiem przez drogę suchą jak pieprz
od czujesz znajome zapachy soli i ziemi
Pośród dźwięków nocy rany nieba będą głębokie
i poszarpane nie powstrzymają war kocz ognia od sięgania po więcej

Zamykając oczy przy pustym stole
znajomość ludzkiej psychologii zwłaszcza ograniczeń
wykorzystasz czerń w większym gronie ludzi

Iluzja wypełnia przestrzeń drzewa wmieszane w bladą czerwień
zapętlony wzrok w supeł w odcieniach granatu nieba
nie za trzymają Cię przy aucie umierającej kobiety

zamykając oczy przy pustym stole
odpowiedzialność tym razem części owo nie przekażesz na tłum
przy krawędzi śladów stóp rozjarzył się świt

autor

wiatr z północy

Napisany: 2021-06-12 Dodano: 2021-06-12 11:47:31

Ten wiersz przeczytano 2954 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Dla dzieci Okazje Rozpoczęcie roku szkolnego

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie