Rozmawianie

Prowadzę dialog,
lecz nie używam słów,
wypowiadam się bez ciebie,
może po prostu źle słyszę,
może nie rozumiem, nie znam,
lekceważę, niemożliwe,
przecież wciąż czuję,
płyną do mnie potoki emocji,
piękna i niepowtarzalności,
banał, nie sądzę,
zbyt mocno każde słowo odczuwam,
w tym dialogu niemym, pytań wiele,
co robisz, gdzie jesteś,
widziałaś ten księżyc, zachód słońca,
jak pięknie wiatr potargał jezioro, wróciłaś z podróży, przyjaciele znów zachwycali się
patrząc ci w oczy,
kupiłaś sobie fajną bluzkę,
ustraja cię kolorem, czy po zakupie dodajesz do niej różnych ozdób pęk,
czekam na te wszystkie odpowiedzi,
są dla mnie opowieścią bez końca,
czarem nie zwykłą prozą,
zanurzoną w codzienności,
lubię współuczestniczyć z tym wszystkim,
poznawać prawdziwą ciebie,
ukrytą pod życiowymi kamieniami,
prowadzę dialog w strefie ciszy, siedząc przy stoliku, w restauracji zacisze,
oglądam obrusy pełne haftów emocji, pasji,
czekam wpatrzony w drzwi mego lęku,
układając delikatność mojego do ciebie uśmiechu,
kelner pyta, czy podać coś,
odpowiadam, nie teraz,
oczekuje kogoś wyjątkowego,
zagłębiam się w poczekalni uczuć zbyt wyrazistych, czekam,
strumień informacji popłynie,
zderzy się z zamówieniem do serca, puls przyspiesza, krew krąży szybciej niż zwykle,
siedzę, rozmawiam, mówiąc szeptem,
zegar zatrzymał swoją czasoprzestrzeń,
już się nie boję,
cierpliwością poczekam,
na znak znalezienia od ciebie.

autor

Petrus Q.

Napisany: 2017-05-24 Dodano: 2017-10-31 23:59:48

Ten wiersz przeczytano 1123 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie