Rozmowa ze śmiercią

śpieszmy się kochać ludzi...tak szybko odchodzą...

-ooo przyszłaś?
Słyszałam, że zawsze nie w porę się zjawiasz
i zawsze przychodzisz nieproszona!

Usiądź ,
rozgość się proszę...
Na wieszaku powieść płaszcz...
Tak, przy drzwiach postaw kosę...


Nie patrz się na mnie tym pustym wzrokiem
jakbym była Twą ofiarą...

Obie wiemy po co jesteś, więc darujmy tych morałów...

Moje, życie jakie było???

Zmienne jak to zawsze bywa...chwilę szczęścia, chwilę smutku, miłość, radość, strach i gniew..takie zwykłe, wręcz banalne...
sama chyba o tym wiesz...

Czuję oddech Twój na karku...jejku jaki zimny jest...
Chcesz już zacząć?
bardzo proszę...nie będę bronić się...


Bezwład i odrętwienie...
zanikający puls...
dreszcze, dziwne mrowienie...
brak tchu...
coś dusi w gardle...nie mogę wymówić słów...
usta zamilkły na zawsze...

Czy to jest koniec już?

Powieki powoli opadają ostanie spojrzenie na świat...
serce jakby przestało z mym mózgiem nagle współgrać...

Lecz jeszcze świadoma...jeszcze żyję Tak???

Jeju gdzie jest moja dusza???
Widze ją...wzbija się do gwiazd...

Koniec...

Umarło me młode ciało....
A może jeszcze jakąś misję na ziemi do spełnienia miało?
Może jeszcze plany, cele marzenia do spełnienia?
Spytałaś o to??? czy nie masz wyrzutów sumienia???

TY...jak zawsze... już Cię nie ma...

Słychać tylko boski hejnał
..teraz zacznie się tragedia...

autor

noma^^

Dodano: 2006-10-19 10:26:53

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie