Rozpacz
Gestem bezradności dłonie
Oplotły kwiat maku
Delikatna sukienka
Opadła omdlała
Przesypuje się wiatrem
Między palcami
Gubiąc jedwabie swych
Zatroskanych płatków
I mak i dłonie
W jednej barwie zespolone
Kto rani? Kto krwawi?
Mak czy one same?
Puściły soki kleiste
I barwią świat karminowo
I wiara krwawi i ręce w maku
Kałuża barszczu pod stopami
Zastyga brunatna, pokonana
Gdzieś w tle pobrzękuje sen,
Nawet ciepło i przytulnie
Tylko nie sposób na nowo otworzyć oczu
Uścisk żelazny,kłujący powala na kolana
Na samo dno rozpaczy
Na śmierć nie życie.
autor
Euryale
Dodano: 2010-05-03 10:32:03
Ten wiersz przeczytano 756 razy
Oddanych głosów: 10
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Ciekawie opisane dno rozpaczy, skłania do zadumy mimo
iż w tym wierszu śmierć góruje nad życiem, pozdrawiam.
Dobry tekst. Umiejętnie uniknięty wyraz "krew". Jest
tylko bliskie siebie powtórzenie "krwawi", może zmień
na "wiara broczy" :) Pozdrawiam :)
Delikatny, piękny wiersz, i ta sukienka, lubię. ;)
Być może się mylę ale Twój wiersz kojarzy mi się z
makami na Monte Casino:))
Na samo dno rozpaczy
Na śmierć nie życie........................trzeba tam
byc by zrozumiec....:)