Rozpustna kartka papieru

Poszedłem do karczmy ze snu,
Pisarz od siedmiu boleści,
By z siebie wyrzucić móc znów,
Co już się w głowie nie mieści.

Łażę tu na swe wojaże,
Bo to jest me miejsce z marzeń,
Gdzie zamiast piwa przy barze,
Serwują mi kałamarze.

Choć dzisiaj jak nigdy przedtem,
Jestem od tak - po raz pierwszy,
By tylko pomyśleć w przestrzeń,
I być z daleka od wierszy.

Lecz kusi mnie śnieżnobiała,
Szalenie czysta płaszczyzna,
Bierz mnie - jam pusta i sama,
Szeleszcząc - wciąż jestem żyzna!

Weź więc jak wieszcz pióro gęsie,
Zanurz je wraz w atramencie,
I dutką mnie zacznij pieścić,
Bom głodna treści twych pieśni.

A ja się w zamian odwdzięczę,
Oddam ci siebie z miłością,
Myśli i słowa te dźwięczne,
Rozpłodzę dla potomności.

Bo chcę by inni mnie brali,
Gdy wciąż tobą żywa jeszcze,
I by sie mną napawali,
A ty się spełnisz nareszcie.

Mi na to serce łopocze,
Krwi w żyłach pompując fale,
Biorę ją więc na ubocze,
I idę wylewać żale.

Kocham uczucie gdy tworzę,
I wciąż mnie ciągnie do kartek,
Czy to jest słabość mój Boże,
Czy może Eviva l'arte?

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2022-04-25 Dodano: 2022-04-25 04:36:10

Ten wiersz przeczytano 1667 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie