ROZTERKA

Śnieg spadł na ziemię i popadł w rozterkę.
„Przecież i tak się zamienię w wodną kropelkę.
Czy warto pokonywać tak wielkie odległości.
Aby wkrótce spłynąć z górskiej pochyłości’’

Warto pomyślał śnieg zamieniony w wodne roztopy.
„Nie idą na przepadłe moje coroczne powroty.
Płatki moje przywołują uśmiech na dziecięce twarzyczki.
Roztopiony napełniam wodą piękne górskie strumyczki”.

Zielone łąki pokryły się pięknymi kwiatami.
Ukryte w mroku nocy pogrążyły się smutnymi myślami
„Czy warto rozkwitać nieskończonymi barwami.
Potem wyschnąć w słońcu ścięte bezlitosnymi kosami.”

Warto, pomyślały kwiatki po bezsennej nocy.
„ Rozkwitniemy w pełni zanim zetną nas ostre kosy.
Nasionka nasze przetrwają w zimowym chłodzie
Pszczoły uświetnią nasze zapachy w smakowitym miodzie”

Czy warto żyć, przecież i tak umrzemy, pomyśleli ludzie.
Nasze życie przepełnione bólem przebiega w znoju i trudzie.
Myśli ludzkie pogrążone w śmiertelnej rozterce.
Co robić? Nie wiesz? - zapytaj swoje serce.

Warto, odpowie serce, tylko napełnij mnie miłością
Odszukajmy drugie serce obdarzmy uczuciem z wzajemnością
Stwórzmy nowe istnienie bez rozterek życiowego trwania.
Nic nie zakłóci naszego szczęścia, nawet gdy przyjdzie czas konania.

autor

Stoigniew

Napisany: 2003-10-15 Dodano: 2006-02-05 15:57:42

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie