Rycerzyk Pięknooki

Sciemniały już niebiosa
Grzmot w drzewo gruchnął
Zmokła całkiem szosa
W gardle głos utknął

Wzniosły rycerz błędnie chodził
Mokrym, brudnym grzązawiskiem
Właśnie bestię wściekłą ugodził
mieczem swem, zginęła z piskiem

Wzniosłszy miecz ku górze
Triumfalny krzyk wydobył
Przedarł wściekłą burzę
Niebiosa sczerniałe zdobył

Lecz grzmot nagle
Przedarł ciszę zgasłą
Uderzył weń diable
Nawet nie wrzasnął

Umarł za to z godnością
Tryumfu jego czas nastąpił
Przeciw wątpliwościom
A deszcz balladę cicho siąpił

Oddał cześć zgasłej, młodej duszy
co godnością promienieje z dala
Choć pada, w sercu wciąż suszy
Żar pustynny serce słabe...wypala

autor

Brother of Night

Napisany: 2006-03-07 Dodano: 2006-03-08 06:35:41

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie