Rytuał

www.eveninger.net

Włożyli mi na głowę poroże,
Na ciele wymalowali pradawne znaki,
Sprawdzili siłę mej męskości.
Popłynęło zaklęcie – narodziłem się.

Biegnę rozdzierając leśną gęstwinę,
Bosy, nagi, pokryty krwią – król.
Doganiam Stado, czuję Jego zapach –
Sierść zroszona potem i aromat mchu.
Biegnę ile tchu w piersiach,
Walcząc o byt, o miejsce, o żer.
Dziki księżyc pulsuje w żyłach,
Szum wiatru mąci myśli.
Z przodu pędzi on – Wielki Byk,
Przewodnik stada.
Ryczy, więc i ja krzyczę.
Coraz głośniej i głośniej.

Zauważył mnie...
A więc chwila nadeszła.
Stado zatrzymuje się w biegu,
Tworzy krąg.
Ja wśrodku.
Ja i On.

Walka...
Tylko jeden może zwyciężyć.
Więc atakuję z wrzaskiem szalonego,
Nie zważam na ból, na rany.
To moja chwila – jedyna.
Stado patrzy milcząc.
Obserwuje.
I wtedy...
Wielki Byk pada.
Już nie podniesie się więcej.
Ledwo żyję, ale zwyciężyłem.
Teraz inni –
Patrzę w ich zimne, czarne oczy
I widzę moc Bogini.
Amok, szaleństwo, zew krwi.

Bogini uśmiecha się do mnie.
Teraz jestem jej oblubieńcem.
Przychodzi do mnie jako Dziewica
Bym mógł ją posiąść.
Koło czasu się zamyka –
Bogini i Rogaty Pan
Połączeni w akcie natury.
Dokonało się - Bogini odchodzi.
Kiedyś do mnie powróci
Jako Śmierć Kostucha,
Ale jeszcze nie dzisiaj.
Nowe koło zaczęło się obracać.

Wrzesień '07

autor

Marcin Wieczorek (Eveninger)

Dodano: 2008-07-24 00:09:21

Ten wiersz przeczytano 963 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie