.samotność.
czuję duszącą się wewnątrz
tego kruchego ciała
- samotność
wygryza drogę
na powierzchnię
i próbuje się
wyrwać z obiegu krwi
zjeżona szarpie
struny warczących słów
i zgrabnie wbija
kły
zgarbione szpony
wślizguje w myśli ścianę
malując
odbite w kałuży
rdzawe kalekie szkice
zamilcz! nie zamilknę!
odejdź! nie odejdę!
zostaw! nie zostawię!
zgiń! tylko razem!
autor
aborcja
Dodano: 2011-01-29 01:49:24
Ten wiersz przeczytano 610 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
nie ma ponoć nic gorszego niż samotność. w przypadku
poetów bywa twórcza. pozdrawiam serdecznie
Samotność to tylko jedno z uczuć, nie wolno mu się
poddawać! Pozdrawiam!