Samotność
Samotność określa naszą dusze,
Kiedy już sami nic nie czujemy
Kiedy umiera w nas cząstka siebie
I odrodzenia tej części nie chcemy
Samotność uczy nas życia ze sobą
Nie zawsze w zgodzie,
Lecz zawsze w wiary pełni
Że Kiedy po nas już nic nie zostanie
W cząstce samotności jesteśmy
nieśmiertelni
Samotność nie jest uczuciem na pokaz
Ona narasta w serc naszych głębi
Kiedy cierpimy i przeżywamy
Uczucie te jak dym w nas się kłębi
I nawet kiedy dobrze udajemy
Szczęśliwe życie choć tak z pozoru
Samotność czai się w duszy kącie
Bo też ma przecież poczucie humoru
Samotność nie jest wcale taka zła
Choć właśnie taka ją postrzegamy
I choć za nami ciągnie się jak mgła
To i tak ciągle w sobie ją chowamy
Nie można wiecznie dzielić się słowami
Bo słowa bolą i łamią serca blisko
Ciebie
Samotność jak powiernik twój
Te wszystkie słowa zachowa dla siebie
Samotność jest dobra jest naszą drugą
stroną
Gdy żyć uczymy się pomiędzy wierszami
I prozą życia tak bardzo przytłoczeni
A z samotnością jesteśmy tylko sami.
carollena
Komentarze (6)
Interesujaco:)
piękny:)
masz rację z nikim nie można podzielić się samotnością
...bardzo ładny wiersz z głęboką refleksją
pozdrawiam miłego dnia :-)
bardzo świeże spojrzenie na samotnosć pozdrawiam :)
Próba innego spojrzenia na samotność. Interesująco.
Pozdrawiam :-)
Świetne rozważania na temat samotności. Bardzo ciekawy
i interesujący wiersz.