Samotność z Niepocałowania

" Samotny z niepocałowania "

Szumi wierzba tam słychać jej muzykę
Pada deszcz,
Nostalgii chłodny pomruk otacza bazylikę

Suchy wiatr zarzuca babie lato na czoła
Powietrze kpi,
Ja jednak samotny w tej burzy i w ciszy dookoła

Szarości! Tyś wypełniła po brzegi te ruczaje
Oblałaś tęsknotą,
Nie opuściłaś w smutku ciemnych zarośli i gaje

Samotny, drzewa pobratyńcami ironii i radości
Oschłe gałęzie,
Przytulą mnie łodygi wierzbowego szumu muzyki radości

Statek zatapia ostatnie naszej bliskości zdjęcia
Nieśmiertelne wspomnienia,
Powrócą pokochają zamknięte otworzą zapięcia

Śmierci widzę jej odbicie na moim ciele
Marności czas,
Jednak wiesz umieram życia było za wiele

Pomyśl człowiecze tyś był kochanym
A jednak,
Bez miłości w dolinę śmierci zabranym

autor

Kamilloname

Napisany: 2008-02-18 Dodano: 2008-02-19 17:15:38

Ten wiersz przeczytano 530 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie