Samotność wsród ścian

Ściany zawsze są zimne,
nie ważne jaki mają kolor.
Jestem w nich sama,
cisza odbija się od nich,
mogę się nią wypełnić.
Odejść w zapomnienie.
Nie lubię tej samotności, tej ciszy.
Nie lubię, gdy domu nie wypełnia żaden dźwięk.
To brzmi jak jego śmierć.
Tylko ja w nim mogę obudzić życie.
Muzyką, śpiewem i śmiechem.
Jednak siedzę w ciszy, bawię się nożem.
Tępy, nawet sobie nim krzywdy nie zrobię. Chciałabym nim rzucić,
by głucho wbił się w jakiś mebel.
Czasami mam ochotę potłuc wszystkie naczynia,
by przerwać milczenie tych ścian.
To jednak nie wypełni samotności,
przytulam się więc do psa...

autor

Neamis

Dodano: 2007-10-01 20:12:53

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie