Sen

skonał wiatr
wysechł deszcz
zgasły świece
odszedł pies
wierne uszy słyszą ciszę
zakwita we mnie
bezkłopotliwa nietroskliwość
bezświatłość
i bezsłowność
świadomość odwraca myśli w sen

słyszę

po czarnej tafli morza
którą pieści dłoń księżycowego wiatru
przemykają oniemiałe pocałunki
kochanków
z przeciwległych brzegów

widzę

to pragnienia dążą ku spełnieniom
zadziwiając czas
oszukując przestrzeń
ośmieszając prawa
rozświetlają niewidzące oczy
posyłają uszy w wielkie zasłuchanie
słów szeptanych o tej samej rosie
zawstydzonym niemożliwościom
dają dotyk wszech spełnienia

czuję

na prostych ulicach wyjące tłumy
nurzają gołych ramion przerażenie
w złotych misach pełnych świętej bieli

śnię
purpurowego nieba upadające sklepienie
rozrywane palącą błyskawicą
z kościelnych wież
stojących na wzgórzach
wiatr płonące dzieci zrywa
i niesie je matkom w ramiona
ponad głowami które strach do ziemi nagina

szeroko otwarte oczy kruszą biel
to sufit
bijący po sąsiedzku zegar nie zapomniał o mnie
słyszę
widzę
czuję
wstaję

uderzeń było siedem

autor

Mirosław Madyś

Napisany: 2010-05-09 Dodano: 2018-04-07 10:36:34

Ten wiersz przeczytano 796 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie