SEN O MINIONEJ EPOCE

Na małej stacyjce gdzie świat się zatrzymał,
poczułem ten oddech minionej epoki.
Tak jakby po prostu czas sobie drzemał ,
pokazując prowincji przepiękne uroki.

Siedziałem przy czarnej z mojego termosu,
wczuwałem się gwar tej pustej przestrzeni.
Widziałem to wszystko z nutką patosu
i śniłem że wszystko cudownie się zmieni.

Znów nadjedzie żelazna maszyna
i buchnie znów parą spoconą od trudu
A kocioł nadęty jak wielka cytryna
i komin zagwiżdże ożywi znak cudu.

A ludzie jak mrówki zasiądą w wagonach
i jadą do pracy do szkoły przed siebie.
Czekają pociągu na wszystkich peronach
i myślą o pracy o codziennym chlebie.

I nagle się budzę i czuję zwątpienie ,
jakbym się cofał w czasu przestrzeni .
Ten dworzec którego trzyma tylko marzenie,
że czas jego zagłady los dobry odmieni.

A szyny powrócą na żelazną drogę
i pociąg zamieli kołami ze stali .
Wyobrazić już tego sobie nie mogę,
bo tego już niema - może cud to ocali.

autor

Prymus

Dodano: 2010-09-24 09:19:07

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie