SENS
godz. 17:20
W zimowy, chłodny dzień,
W martwą, głuchą noc.
Tam, gdzie kończy się,
Ludzkiej duszy dno.
Bez opamiętania łez,
Bez stłumionych słów.
Bez patrzenia wstecz,
Śmierci uciec znów.
Łykając krople strachu,
Machając bezradnymi skrzydłami.
Powoli posuwać się naprzód,
Z zaciśniętymi zębami.
Wiara potrafi przenosić góry,
Nadzieja dodaje nam sił.
Miłość spaja u struktury,
Udoskonalając nasz byt.
Zbyt cenne jest życie człowieka,
Zbyt łatwo się go wypiera.
Zbyt późno rozumie znaczenie,
A przecież wszystko jest od tego zależne.
autor
spandrx
Dodano: 2016-02-10 18:17:30
Ten wiersz przeczytano 633 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Zbyt póżno
przychodzi w lużną
szacunku mowę
zębisk, zamienia na głowę :)Pozdrawiam
elliza powiedziała wszystko. Ja tylko pozdrowię...:)
Życie największy skarb człowieka bezcenny..pozdrawiam
O tak, życie ludzkie cenne jest, należy o nie dbać!
Ciekawy wiersz... :) pozdrawiam
Uciekając nie oglądajmy się wstecz, najczęściej już
nic nie da się zmienić, ale wiara i nadzieja, te dają
nam siłę do pokonywania nowych wyzwań
życia.Pozdrawiam.