Serce ze stali

przechodząc w pobliżu patrzyłam z zapałem
na majestatyczną i wyniosłą postać
o pewnej godzinie głos ten usłyszałam
i dźwięczny baryton serce mi omotał

rozpalał me zmysły każdego południa
a bezsenną półnoć napełniał tęsknotą
nie wiedziałam wtedy że ma miłość próżna
że raczej ja spłonę niż się lody stopią

dziś tylko wspomnieniem głodną duszę karmię
wychudłą nadzieję żywię po kryjomu
choć wiem że już nigdy nie będzie bić dla mnie
wykute ze stali zimne serce dzwonu

autor

bjedrysz

Dodano: 2011-09-27 09:44:08

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie