W sidłach anoreksji

Dedykuję to Jej... Dasz radę... razem damy... kiedyś!

Patrzę na nią…widzę cień człowieka…
Myślę: czy śmierć już na nią czeka?
Zastanawiam się co ona czuje…
Do kogo się porównuje?
Każdego dnia dręczy ją ten sam temat
„jeść czy nie jeść” oto jest dylemat
Najczęściej odpowiedź jest z góry przesądzona
Nie będzie jadła, bo jest już jabłkiem najedzona…
Nie mogę już więcej patrzeć na jej smutne oczy…
Nie mogę patrzeć na anoreksję, która za nią kroczy…
Widzisz ją, ale tak naprawdę jej tam nie ma…
Cała jej dusza ciągle się zmienia…
Stawia delikatnie każdy swój krok
Lecz coraz częściej dopada ją mrok
Od Ciebie znacznie się oddala
Od jedzenia trzyma się z dala
Ty zastanawiasz się, co robić
Przecież ona nie może się głodzić!
Próbujesz pomóc z serca całego
Lecz nie wynika z tego nic dobrego
Ale Ty wciąż się nie poddajesz
Nadzieję jej sercu dajesz
Jesteś z nią tu i teraz, a to najważniejsze
Nie jest już sama, a to już zło mniejsze
Każdego dnia zadajesz sobie to samo pytanie:
„Czy ona dzisiaj jeszcze z łóżka wstanie?”
Lecz obiecałeś sobie, że nie zaśniesz spokojnie
Dopóki jej ciało z duszą zaprzestaną wojnie
Idziesz obok niej, lekko podtrzymujesz
Kiedy potrzebuje, ciepło obejmujesz
Ona wie, że ma w Tobie oparcie
Że zawsze będziesz stał na warcie
Pewnego dnia wiersz taki skomponujesz:
„Anoreksją już nigdy sobie życia nie zmarnujesz”

autor

lusinda

Napisany: 2009-04-30 Dodano: 2009-04-30 22:50:52

Ten wiersz przeczytano 5905 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie