SŁOWA MOJE JAK DRZEWA

Moje słowa wyrastają ze starego drzewa
Jak gałęzie na wietrze gną się nisko nad ziemią
Zawsze ciągną prawdę z korzenia
Od czasu do czasu
Pogodną nocą
Wyciągają się ku niebu
Jak rączki dziecka szukają
Błyskotek na firmamencie
Czasami spoglądają z góry na ciebie siedzącego
U stóp korzeni
Pnia korą brunatną pomalowanego
Moje słowa to wszystkie drzewa
Te płaczące wierzby które łzy wciskają
I baobaby olbrzymie co objąć się nie dają
Jak buki zielone nakarmić się nimi możesz
Dęby wiekowe wyszepczą prawdę o duszy mojej
Jarzębiny czerwone zwrotki zapachem zabarwiają
I tak ciągle myślę
Ile możesz jeszcze istnieć tam na dole
Z nogami wrośniętymi w korzenie
Gdy patrzę tak na ciebie
Już wiem z czego czerpią korzenie…

autor

PENTHAGRAM

Napisany: 2006-05-28 Dodano: 2006-05-28 22:54:24

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie