słowicze nadzieje

Letni podmuch wieści niesie,
że w bajkowym młodym lesie,
pewien słowik wyjątkowy
śpiewał głosem operowym.

Repertuar przebogaty
di bravury i kantaty
płyną z wiatrem już od rana,
a w nie leśna brać wsłuchana.

Całe lato w ton miłosny
śpiewu czarem w sercach gościł…

Lecz jesienią czar przeminął.
I choć słodkie arie płyną,
to niestety, wciąż te same,
mimo piękna – oklepane.

Cóż - pomyślał, w świat wyruszę,
powiew weny znaleźć muszę.
Nowe zabrzmią arie w kniejach
o miłości i nadziejach.

Wrócę wiosną! Do widzenia!
Lecę w świat szukać natchnienia…

I pofrunął nad łąkami,
z głową w chmurach, z pragnieniami…

Minął łąki i nad polem
zauważył myszkę w dole.
Siedzi w dziurze, łapką skrobie,
grosz jej wypadł, zginął w rowie.

- Witaj moja piękna damo!
Słowik tuż nad rowem stanął.
- Ach jak słodko wietrzyk wieje…
Powiedz piękna, masz nadzieję?

- Zginął grosik, utrapienie!
Nie mam. Zapadł się pod ziemię.

Słowik słowa zanotował…
Wielkie dzięki! Bywaj zdrowa!

I odfrunął. Przed wieczorem
nad wyschniętym siadł bajorem.
Żabkę pyta o nadzieje,
wszak tak cudnie słonko grzeje…

- Nie mam – rzecze - wielka susza.

Taki patos szczerze wzrusza,
więc szybciutko słowik świeże
myśli spisał na papierze.

Osła w drodze też odwiedził,
gdy nad taczką bez kół, biedził.
Obok ziarno rozsypane…

- Witaj ośle ! Piękny ranek!
Pomyśl ze mną o nadziei…

- Nie ma! Koła mi gwizdnęli!

- Cóż gwizdnęli… Fiu, fiu dźwięczne,
będą z tego tony wdzięczne!

I odleciał, znów pofrunął,
by się z bliska przyjrzeć chmurom.
W drzewach szelest liści łapał,
trochę za wiewiórką skakał.
Potem sowy w górach śledził,
i ubogą wieś odwiedził…

Tuż po zimie słowik wrócił.
Chaotycznie szal przerzucił
i zaśpiewał, że nadzieje,
choć nie raz wiatr w oczy wieje,
to spełniają się. Bo przecież
jest ich coraz mniej na świecie…

autor

krzepkaDulcynea

Napisany: 2018-03-21 Dodano: 2019-03-21 16:12:16

Ten wiersz przeczytano 1928 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Bajka Klimat Ironiczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie