Smętny człowiek i nic.

Bez-zmysł i błoga pustka,
Taka ,jaka jestem zawsze
od zarania dziejów,
od pierwszego krzyku po ostatni,
ab ovo uscue ad mala.
Na wieki...

Dźwięczny tytoń w mózgu
i kilka gitar
i nic więcej.
Smętna melodia wypełnia duszę,
oto,kim jestem-
-Smętnym człowiekiem,
Nikim więcej
ot i wszystko!

Nic nie powraca,
rozglądając się,
stwierdzam już,
że wszystko skończone,
Nic dalej nie ma,
degradacja umysłu,
napój w kieliszku
i brązowy proch,
wsiąknięty we mnie.
I TY w głowie
Dlaczego?
Ja nie wiem.

Wiersz pisany w ciężkim stanie otępienia psychicznego i dużego dołka.

autor

Surreal

Napisany: 2006-04-18 Dodano: 2006-09-08 00:02:16

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie