Śmierć pośród szkarłatnych,...

Kiedy tylko spojrzała na mnie niebieskimi oczami
i potrząsnęła głową ze złotymi lokami…
Zrozumiałem, że tylko ona może wypełnić mego serca tęsknotę.
Nawet nie wiedziała jaką miałem na nią wtedy ochotę.

Stał tam samotnie, na skraju straszliwego lasu.
Był bosko piękny, czułam że na naszą miłość wystarczy mi czasu.
Wiedziałam, że będzie blaskiem mego życia.
Pokazał mi, że nic nie ma przede mną do ukrycia.

Drugiego dnia przyniosłem jej do łóżka bukiet szkarłatnych, dzikich róż…
Przy niej byłem sobą, nie musiałem udawać dłużej już.
Z tamtej nocy pamiętam widok jej słodkiego, niewinnego ciała.
Schowała szkarłatną różę w zębach, a odbicie mej twarzy w oczach miała.

Trzeciego dnia w biała suknię ubrana, prze lustrem stałam.
We włosach miałam płatki róż, w tamtej chwili tylko jego chciałam.
W jego oczach dostrzegłam cień jakiejś straszliwej siły.
Wydawało mi się, że te cudowne dni z nim tylko mi się śniły…

Moja róża w sukni ślubnej jak anioł wyglądała.
Tak bardzo pragnąłem, żeby mnie zawsze kochała.
Była szkarłatna, wolna i niewinna,
a jednocześnie pragnęła mnie jak dzika róża,
naiwna…

Po naszym cudownym ślubie czułam, że będzie tylko mój.
Szybko przekonałam się co oznacza miłości ból…
Błagalnie spojrzałam w jego poważną twarz.
Chciałam żeby mnie pocałował, ten jeden, ostatni raz…

Długo nie mogłem wyrządzić krzywdy memu kwiatu.
Tak bardzo pragnąłem wykrzyczeć swój ból całemu światu.
Po wspólnej nocy położyłem jej poduszkę na
młodziutkiej twarzy.
Wtedy wreszcie zrozumiałe, że mojej róży musi się
to przydarzyć.
Ostatniego dnia, po dokonaniu straszliwego dzieła mego.
Czułem, że nie wytrzymam już tego wszystkiego.
Wziąłem w dłoń broń, w drugą dziką różę.
Pociągając za spust wiedziałem, że nie mogłem żyć samotnie dłużej…

autor

MagdaღLena

Dodano: 2006-07-21 19:15:52

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie