SMOLEŃSKIE WYBAWIENIE
Ryk silników
tony
unoszącego się
w niebo
żelastwa
Wewnątrz
w skromnych
skórzanych fotelach
nadmiar
intelektualnego
bogactwa
Na ziemi
gra
pozostawionych
w manii wielkości
towarzyszy
Ostatni raz
lecący
widzi ich
również słyszy
A w samolocie
przekrój
przeważnie
głupoty
pychy
Choć
da się
wyróżnić
skromność
ta
ledwo dyszy
I nagle
cisza
znika
za pomocą różdżki
punkt
z ekranu
Nadchodzi pora
tryumfuje małość
skromność
bohaterka
drugiego planu
Zazdroszczę
wszystkim ofiarom
smoleńskiej
katastrofy
Nie widzą
żałobnej parodii
politycznej gry
pokaz
typowej
ludzkiej głupoty
autor
depechmaniac
Dodano: 2010-09-19 23:37:09
Ten wiersz przeczytano 707 razy
Oddanych głosów: 1
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Mam nadzieję, że nie widzą tej głupoty, tchórzostwa,
zdrady... z drugiej strony nam nadzieję, że widzą
tych, którzy podtrzymują na duchu Ich rodziny,
bliskich, którzy Oni pozostawili na ziemi, tych,
którzy usiłują odkryć prawdę o Ich śmierci, mam
nadzieję, że widzą, tych, którzy od prawie już
czterech lat gromadzą się w Warszawie by uczcić ich
pamięć.
Więc hołd Wam, skromnym bohaterom. I tym, którzy
polegli i tym, którzy pozostali i pamiętają o Nich.
Ciekawie napisane.
Odbieram Twój wiersz z pozytywnym smutkiem. Ostatnia
zwrotka brzmi niesamowicie, jestem wierząca zatem
ofiary smoleńskie widzą tą głupotę...