Smutek

czasem tak bywa,
gdy smutek przybywa
człowiek zatraca się w sobie...
Gdy smutek zagości,
spustoszy Cię w złości i spłynie w głąb Twej duszy.

Twa dusza niczym ogród
piękny, zadbany
pełen drzew i pachnących kwiatów
nie skalany złem i cierpieniem
Trwa dopóki...

Wtedy trzask i prask...
słyszysz krzyk i cierpienie
to smutek jak szarańcza
niszczy Twoje życie.
Wszystkie kwiaty już zniszczone
piękne słońce zachmurzone.
Świat się rozpadł
i nie wróci.

Pytasz siebie: co się stało?
Kiedy zniknął spokój?
Słońce zagasło...
a wokół tylko smutek, cierpienie i tęsknota...
świat brutalny niczym Goliat
zniszczył życie i się rozpadł
zniknął niczym senny koszmar

Teraz tylko cisza...
głucha, głupia, bezsensowna...
cisza, której towarzyszy pustka...
nagle dusza jak pustynia
wszędzie piasek i skwar z nieba
przytłaczają jak marzenia
powolutku po cichutku
na Twej pustyni idziesz szukać Oazy...

co nią jest?
czy ją kiedyś znajdę?
tego nie wiem...
pełna strachu i zmęczona
ruszam dalej, bo poddać się nie mogę
trzeba czasu i poświęceń
by zbudować nowe szczęście.

autor

ANGEL90

Napisany: 2009-03-31 Dodano: 2009-04-01 20:40:45

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie