Smutek

Smutek
przyleciał szeleszcząc
na swych srebrzystoszarych skrzydłach
sama nie wiem kiedy

karmiłam go
a on rósł coraz większy
jego skrzydła poprzez wszystkie odcienie szarości
stały się czarne

w końcu stał się zbyt duży
by zmieścić się w moich czterech ścianach
wypuściłam go przez okno
a on karmiąc się słońcem i błękitem nieba
zmalał
zszarzał
pobladł

jednak
stęskniliśmy się za sobą,
ja i on
zostawiłam uchylone okno
i znów wślizgnął się niepostrzeżenie

Smutek, mój wierny przyjaciel.

autor

looprevil

Napisany: 2013-03-19 Dodano: 2013-03-23 17:31:17

Ten wiersz przeczytano 969 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie