Smutek pod osłoną uśmiechu

Czasami człowiekowi tak smutno jest i źle

Mimo że ma wszystko
Rodzinę
Przyjaciół
Prace
Szkołę
Pieniądze... może nie duże ale wiąże koniec z końcem...


Mimo że ma wszystko

Często zimnymi zimowymi
A nawet letnimi wieczorami
Czy to pełnia księżyca
Czy ciemna gwiaździsta noc...
"To" wraca jak zły zaczarowany bumerang
Na który ktoś rzucił zły czar

Ktoś kto bardzo nie lubi tego małego człowieczka

Tylko kto?
Może to natura?
A może życie?

Ile można z tym walczyć?
Jak długo?
Na ile przeróżnych sposobów?

Ile można uciekać w naukę czy prace?
Ile śmiać się z niczego
Ile śmiać ze wszystkiego
No ile?
I tak "To" wraca jak zły zaczarowany bumerang
Na który ktoś rzucił zły czar...

Samotność...

Jest niczym głęboki smutek
Którego w sumie nikt nie spowodował

Zakrywa go czasami
A może czasem nader często
Piękny uśmiech

Ale na ile on szczery
Na ile prawdziwie radosny?

Radosny i szczery gdy widzę Ciebie...
Ale co z tego
Nie można mieć każdego..
Nie można mieć wszystkiego

Czy naprawdę każdy ma swoja połówkę?
A może to tylko zwykła bujda

Może i ja jestem stworzony do życia samemu

Moja połówka gdzieś się zagubiła zniknęła...
Nie ma jej

W ogóle nie istnieje
Został tylko...

Głęboki smutek
Pod osłoną uśmiechu...

Mojego uśmiechu

autor

karla

Napisany: 2007-03-24 Dodano: 2007-03-24 11:29:39

Ten wiersz przeczytano 566 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie