Śnią mi się otwarte przestrzenie
Śnią mi się otwarte przestrzenie, w które
patrzę z podziwem godnym pierwszych ludzi.
Mam szeroko otwarte oczy, ręce wyciągnięte
do słońca, moje usta poruszają się w rytmie
zachwytu.
Mój umysł jest plastyczną bryłą,
geometrycznie nieprawdopodobną, niepodobną
i nieprzystającą do niczego. Wywija się
wstęgą absurdu ze wszystkich
konstrukcyjnych ram świata.
Chciałabym zbudować coś z piasku i mgły,
żeby ktoś inny mógł rozłożyć sobie to na
kolanach, uklepać, zaplamić pierwszą,
poranną kawą i rozkruszyć w palcach jak
niewidzialną grudę zieleni.
To mój wewnętrzny kolor.
Na zewnątrz cz, cza, czar, czarn, czarny.
Yyy?
autor
Areis
Dodano: 2011-01-13 00:03:32
Ten wiersz przeczytano 664 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
wahasz się jednak wymawiając słowo"czarny", więc jest
nadzieja...pozdrawiam.
nieuchwytnością czarować pragnie Jest fantazja
Ładnie:) Powodzenia
Twoj wewnetrzny kolor to nadzieja i ja w sobie
pielegnuj.A czern zmyj czerwienia,samotnosc zniknie
jak za dotknieciem czarodziejskiej paleczki.
to co jest budowane z piasku i mgły ...jest nie trwałw
...pozdrawiam