W sobie i na przekór

szczególnie dla tych, którzy sprawiają, że tracimy zaufanie do całego świata...

Codziennie idę do nieba,
Kulawe szczęście obejmuję płacząc.
Mając przed sobą skrawki samej siebie,
Idę, bo myślę...
Myślę, czy coś znaczą.
I codziennie widzę okno moich marzeń.
Drogę ucieczki z ciemną, wielką smugą.
Zasłania wszystkie wspomnienia żółtych zdarzeń.
Jest większa z każdą ulewą uczuć długą.
Widzę przez palce mojego życiorysu:
Snujesz się pod drzwiami, jak myśli w mojej głowie.
Kolejna linia nieznanego rysopisu
Obcego,
Który spędza sen z miedzianych powiek.
Biegnę z góry na dół po schodach przeznaczenia.
Zdradzają Cię kroki po tamtej stronie domu.
Czy to codzienność niebo w piekło zmienia?
Chcemy to wykrzyczeć...!
...Lecz nie mamy komu...

a co może przynieść nowy dzień...?

autor

Ulenka01

Dodano: 2008-01-29 18:19:21

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie