Somnus divinus et sempiternus

Mam zdjęcie z 1998 roku znad Soliny, jak przy zachodzie słońca stoję w wodzie na jednej nodze.Zainspirowało mnie:)

Słońce gasło w oddali, blaskiem woda biła,
Ciszą przestrzeń zamarła, wiatr pieścił kamienie.
I ptaszyna gdzieś znikła...Słychać co? Milczenie...
W tym spokoju na brzegu postać się zrodziła

Skąd on? Czyj on? Czy ludzki? Jaka jego siła?
Dziwną poze on przybrał, martwe miał spojrzenie.
Z lewą noga ku górze trwał tam nieskończenie,
Ręce tkwiły w poziomie, łza twarz mu rzeźbiła.

Zastygły złote liście ludzkiej wyobraźni,
Tylko duch ten cierpieniem marzenia ocali
I stopy swej nie ruszy dla śmierci człowieka.

Grzechy ludzkie się zmyją w życiodajnej łaźni,
Ogień czynów haniebnych miłości nie spali,
Bo widmo wciąż istnieje, i cierpi, i czeka...

Jan Chrzciciel: Ja chrzczę wodą, ale ten który przyjdzie chrzcić będzie Duchem Świętym...

autor

gregorjuz

Dodano: 2008-06-09 18:00:06

Ten wiersz przeczytano 701 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie