Sonata fortepianowa.

Filigranem dłoni pośród salonu
Zręcznie łuska białym klawiszem
Błysk czerni fortepianowego tonu
I dźwięcznie wypełnia nim ciszę.

Znikają nuty palcami trącone
Na klawiaturze melodią płyną.
Mleczne poliki pąsem zmącone
Twarz ożywa rozmarzoną miną.

A choć młoteczek forte wybija,
Struny muzyką drgają donośnie,
To finisz już piano przemija
I zanikają dzwięki bezgłośnie.

autor

premo3

Napisany: 2005-06-11 Dodano: 2005-06-11 22:15:16

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie