spacer do wygasłych zakątków dusz

na sznurkach płowieją stare sny
w drodze do Zarania nikt nie śpi w marszu
wędrowcy szyją konopne peleryny
stosują iskry zamiast wytrawionych igieł
kolistym ściegiem zaznaczają bezruch czasu

drepczą bez odpoczynku - lecz nie czują zmęczenia
pożyczają oddechy od przydrożnych ziół
wokół nich melodie po-burzowych dźwięków
myślom dodają otuchy szelestem

w cyklu kolejnych odsłon lunarnych
dopala się ostatni gwiezdny drogowskaz

w kierunku przystani odwiecznych cisz
skradają się podczas trzeciej pory dnia
tu od wieków nie ma już nic
zamknięte powieki odbijają czerń
w pustkach bezwolnie unosi się świat

[w małym, kropelkowym lustrze przeglądał się rój pszczół…]

autor

Bielan

Dodano: 2008-10-30 11:15:46

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie