Spacer z niewiadomą

Zaczynam nie słyszeć, co w mięśniach dojrzewa,
Zaczynam fałszować, beztroską piosenkę,
Niedługo już zgubię, korzenie jak drzewa,
I ruszę wkrótce, z bladolicą pod rękę.

A duszę ogarnie, bezdźwięczna muzyka,
Zapowie me przyjście, tak głośno i szumnie,
By stworzyć cierpienie, bez cienia ryzyka,
I tonąć głęboko w zmyślonym nokturnie.

I nikt nie zapłacze i szat nie rozerwie,
By znaleźć odpowiedż, jaka jest przyczyna,
Że rozum zgubiłem w wyśnionej rezerwie,
Ja, nic już nieznacząca boska drobina.

autor

Jastrzębiec

Napisany: 2007-03-08 Dodano: 2007-03-10 00:07:25

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie