Spotkałem zapach łąki
Południem, lasem jasnym, gdy cień słońcu
umyka,
podążam mrokiem własnym wzdłuż cichego
strumyka.
Skwar leje się po skórze nie wiedząc dobrze
o tym,
że listków szum na górze łagodzi ciepła
dotyk.
Snuję się beznamiętnie złamany światem
gorzkim.
Strumyk omywa skrzętnie próbując zmniejszyć
troski.
Zbliża – po trawie świeżej, co zieleń
napomina -
zaraz – oczom nie wierzę – jakaś ze snów
dziewczyna.
Dumnie krok wyrównałem, smutek zdjąłem z
twarzy,
mijając dech wstrzymałem, czekam co się
wydarzy.
Za nią – tak się zdawało – leci kwiecia
welonik.
Łąką słodko pachniało, łąką – dokoła
skroni.
Wdechu omdleniu słany – śnić rozpocząłem
jawie.
Cudem woni pijany, poddałem się zabawie.
autor
Katanka
Dodano: 2013-05-13 10:56:27
Ten wiersz przeczytano 1252 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
Przyjemnie się czytało:)))
Bardzo sielsko, anielsko i wiosennie :)
To ci dopiero spotkanie i harce z zapachem łąki na
łące. Ciekawe w jakim stanie wróciłeś do domu, ale
zakładam, że pozwoliła Ci wytrzeźwiec :)) Pozdrawiam,
pod wpływem wiersza - sielankowo :)
Pieknie, moje klimaty:)
Pozdrawiam.
Pachnie łąką.
:)
Lubię zapach łąki, w wierszu czuć klimat ciepła,
nieprzegadanej miłości i oczywiście
zapachy...pozdrawiam:)
Ładnie opisałeś spacer w otoczeniu lasu strumyka i
zapachów kwiatów.Pozdrawiam
może....tak klimatycznie..piszesz..podoba mi się Twój
styl.pozdrawiam:)
Kiedyś napisałem coś podobnego i tu wklejałem. Może to
było to?
Napadłe serce kołacze, ugięte żądzą wspomnienia
Nijak nie mogę inaczej, zaklinam jej nów istnienia
Pamiętnym rankiem wiosennym, cudu maja wstawaniem
Gdym wybrał się zasadzić, na płowe, bezbronne łanie
Jeziorko szumiało barwami, łagodząc surowe wisiory
Boru – który złym cieniem, jeziorka dotykał kolory
Przywarły w trzciniaste okowy, przewiłem oczyma obrazy
Naglem zakątkiem głowy, wyźrenił falban rozmazy
Wiły się w drzew gęścinie, rosnąc co krok ostrzejszą
Hasały w krzewów zrębinie, bliższą i coraz bielszą
Wysnuła zwiewne stopy, malując pejzażem po trawie
Zbliżała się do jeziorka, zamarłem w pełnej obawie
Cichość zstąpiła kurhanów, w jeziorku, borze i
trzcinie
W mej głowie niczym poeta, plótł pająk o tej
dziewczynie
pięknie..jakbym gdzieś już czytała...:) pozdrawiam
miło:)