Spracowane dłonie
idzie samotnie
nieporadny
obcy
z oberwaną podeszwą
dłonie zgrabiały
szronem oprószone wspomnienia
samotny
człowiek
tak bardzo samotny
że nie potrzebny nikomu
to nic
że w domu dzieci
wnuki
on idzie samotny
przez
ulice
złudnych marzeń
w koszu serca niesie
najpiękniejsze kwiaty
nie ofiaruje ich nikomu
choć tak bardzo pragnie
wstydzi się
swojej samotności
jak ma podać kwiaty
niepewnymi dłońmi
autor
polesiaczar
Dodano: 2014-05-20 12:59:17
Ten wiersz przeczytano 1193 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (13)
Dobry przekaz tylko oby ci drudzy chcieli wziąć sobie
do serca. Pozdrawiam.
pięknie :))
Nocny Wilk wybrał fragment, który w istocie - zapada w
serce.
w koszu serca niesie
najpiękniejsze kwiaty
nie ofiaruje ich nikomu
choć tak bardzo pragnie
bardzo się podoba :)
Wzruszajacy wiersz.
Pozdrawiam:)
Wzruszająco i ładnie.Pozdrawiam.
Świetny przekaz,mądry i dobrze napisany wiersz.
Cóż samotność nie tyle jest wstydliwa,co bolesna,ten
kosz
pełen piękny kwiatów trudno podarować,gdy ręce drżą po
przebytych poparzeniach z przeszłości,tak to sobie
czytam...
Serdecznie pozdrawiam :)
Bardzo ładnie. Wstydzi się swoich dłoni a one tak
ciężko pracowały. Pozdrawiam
Bardzo ładnie. Wstydzi się swoich dłoni a one tak
ciężko pracowały. Pozdrawiam
tez sie wstydze swojej samotnosci dobry potrzebny
wiersz pozdrawiam
Samotność może ktoś ją osłodzi
pozdrawiam:)
może ktoś po przeczytaniu tego wiersza coś sobie
uzmysłowi pozdrawiam :)
Ładnie, wzruszająco o samotności. Pozdrawiam:-)