Spragniony krwi

Zabłąkane w ciele,
Niezwykle silne i mroczne,
W przestworzach dusz i serc,
W myślach i przed oczami.
Wśród ciemnych drzew wędrują powolutku,
Gdzie ludzkie serca biją samotnie.
Podążają za cieniem pachnącej życiem skóry,
Zagubiło się jedno z posłańców,
Dziecię Piekielnego...
Zbyt daleko by odnaleść ich,
Zbyt mały by iść sam,
A jednak był potomkiem siły,
Coraz ciemniej i mroczniej,
Wtedy budziło się życie.
Płynie gęsta, magiczna krew Piekła styworzyciela,
Nienasycona i głodna oddechów człowieczych,
Dziecięcych oddechów....
Przed szyderczym uśmiechem niewinne kilkuletnie
Małe i dobre od Ojca z powłok chmur....
Czymże zawiniło, że ni się odwrócił a oczy zasłonięto szorstką skórą grubą,
Niewidzialną a silną i twardą,
Jakby była naprawdę,
A ptaszynka nie widziała nic przed sobą.
Jakby oczka zamknięte miała.
Lecz nie było chwili by się zorientować,
Zawołać o pomoc, krzyczeć!!
Miało zbyt mało sił....
... A ciemna, młoda krew płynęła po policzku zmarźniętym...

autor

Metztli

Napisany: 2006-12-06 Dodano: 2006-12-07 18:06:07

Ten wiersz przeczytano 616 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Toniczny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie