średnik II

Można sparafrazować znany slogan - ,,w bursztynie nikt
nie usłyszy twojego krzyku''.

Świetna kontynuacja tematu...
W depresji jest coś paradoksalnego:
chciałoby się krzyczeć, a choroba zamyka nam usta.
Chciałoby się uciec, a nie można wykonać żadnego
ruchu.
Wilki ślą serdeczne pozdrowienia Wando:)

... jak dla mnie kolejna tona depresji z nutą nadziei,
normalnie nie mogą doczekać się zwieńczenia tryptyku.
Naprawdę zacna miniatura. Uśmiechu życzę :)

Osobliwość.

Trzeba zamknąć otwarte rany, by zastygły i zabliźniły
się, odnaleźć w sobie na nowo siłę do stawienia czoła
kolejnym przeciwnościom losu, nie wolno się poddawać,
bo kapitulacja oznacza koniec, a przecież życie toczy
się dalej i kto wie, co nas jeszcze czeka...
Pozdrawiam ciepło i serdecznie Wando :)

Ciekawa miniaturka.Warta przeczytania i pomyślenia.
Pozdrawiam.

dobre miejsce na nieśmiertelność. (tak mi się
skojarzyło)

pewnie cię rozśmieszę ale dla mnie to jest tekst
wampiryczny przez to zastygnięcie, bardzo piękny

W bursztynie zastyga czas. Zatrzymany w locie. Mam
wrażenie, że kiedy się wraca pamięcią do niektórych
chwil lub silnie przeżywa dziejącą się w tej sekundzie
rzeczywistość - traumatyczną lub wprost przeciwnie,
zdarza się, że milionowe części sekund zastygają w
bezruchu, jak kadry filmu.
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za wspaniałe, mądre i
głębokie komentarze.

Nawiązanie do poprzedniego Twojego wiersza.
Walka z depresją...
" mieszkam w bursztynie
mam kolor świtu "
Zamknięta w żywicy, oddzielona od świata. Zalakowana.

Puenta mocna.
Przepięknie o samotności i bólu.
Pozdrawiam serdecznie

"Wenn die Seele fliegen lernt"

To tytuł książki, którą właśnie czytam i... pierwsze
skojarzenie po lekturze Twojego Wiersza, choć pewnie
niewiele ma z nim wspólnego :)

Bardzo to cudne :)))

Fragmenty świata, tajemnice, sprzed milionów lat,
zamknięte,
w bryłkach bursztynu.
przeważnie, są to rośliny i drobne zwierzęta.

Można, również porównać to, metaforycznie, do życia
ludzkiego,
'zastygłam w bursztynie...(jak warzywko, całkowita
obojętność, do życia.)
Wspaniale napisana, miniatura wiersza.

Pozdrawiam serdecznie, Wando.:)

Znakomity wiersz.
Pozdrawiam ciepło :-)

Myślę, że nikt do końca nas nie zna. My mamy granice
otwartości. Wszystko zależy jakie mamy doświadczenia z
kontaktów międzyludzkich. Wiersz prowokuje do
refleksji. Pozdrawiam cieplutko, ślę serdeczności:)