Stagnacja...

Piekny wiersz o "niespelnionej" milosci

Nomen omen w tytule wiersza, jego treści i w
odniesieniu do rzeczywistości. Jest w tym jakiś
szacunek do poezji, by jej nie brukać wyświechtanymi
zwrotami, banalnymi populistycznymi, pisanymi dla
gawiedzi tematami i ich byle jakim rymowaniem,
ucieczka przed pisaniem na siłę, dla poklasku,
zaspokojenia własnej próżności. Na Twoje wiersze się
czeka. Przykład bywa zaraźliwy. Wartościowi autorzy
uciekają z tego portalu, dominuja codzienni
wierszokleci. Smutne to.

Zwarta budowa, krótkie wersy, podkreślają dramatyzm
wyznania.

Miłość, też potrafi ranić...smutny,refleksyjny wiersz.

wiersz cierpienie ... ból .. smutno ..ale warto
poczytać..))

Miłość i cierpienie... chyba każdego to w końcu
spotyka. Ptrzykre, ale prawdziwe. Dobry wiersz.

milosc niby taka prosta a tak potrafi zagmatwac naszym
sercem i uczuciami:)

Myśl dobrze wierszem poprowadzona i treść prawdziwa bo
stagnacja nieraz pustkę wytwarza Ładne skojarzenia i
logiczne dają wiersz bardzo ładny refleksyjny Na tak!

najgorsza ta stagnacja , gdy nie można inaczej...a
serce płacze , oj płacze

Kiedy pieszczota jest jak zgrzyt/ ale brak sił na
zdradę.../ Pewnie dlatego szary świt/ tak długo nie
chciał nadejść. (Okudżawa, "Koguty"). Tak mi się to
skojarzyło. pozdrawiam.

Znam to aż za dobrze.

Z wiersza wieje smutek ale i prawda o stagnacji uczuć.
Czy jest ona nieuchronna? Pewnie tak ale dążmy aby
pozostała przyjażń i szacunek.

Podoba mi się twój wiersz, jest nieźle zrymowany i w
miarę rytmicznie poprowadzony.

dlaczego miłość daje albo wielką radość, albo ogromne
cierpienie...?

Świetny wiersz.Skłania do refleksji.Podmiot liryczny
czuje ból i rozgoryczenie.Ciekawa puenta wiersza.