Stan nieważkości

ciągle te same pragnienia, te same marzenia

W nieważkości stanie
pośród ekskrementów myślowych
zawieszony trwam nieprzerwanie
a świat ludzi płowych
przemija by znów się odradzać nieustannie
jednocześnie dzieckiem i starcem się staje

Niczym meteor metaliczny
pędzę w stronę słońca
lśnię w promieniach krystalicznych
Pragnę zasmakować końca
na nic się zda twarda struktura
najtwardszych minerałów wszechświata

daremny
surowy
dumny
szkodliwy
pędzę otchłaniom
ku absolucji
ku nicości
i jak ten mnich buddyjski
odrodzę się po latach
by z Nirwaną połączyć się w jedno?

a jednak nic się nie spełnia nic się nie zmienia!

autor

TomekJ82

Dodano: 2007-01-10 19:45:40

Ten wiersz przeczytano 861 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie